Ο ηθοποιός μοιράζεται τις σκέψεις που έκανε σε μία πολύ δύσκολη περίοδο στη ζωή του. 

Ο Στράτος Τζώρτζογλου μίλησε ανοιχτά για την περίοδο που βρέθηκε αντιμέτωπος με την κατάθλιψη, έπειτα από τον θάνατο της μητέρας του.

Όπως αποκάλυψε, τότε είχε εγκαταλείψει πλήρως τη φροντίδα του εαυτού του και την καριέρα του, ενώ είχε φτάσει στο σημείο να σκεφτεί να βάλει τέλος στη ζωή του. Ωστόσο, όπως τόνισε, μόνο και μόνο η σκέψη της αυτοκτονίας ήταν για εκείνον αμαρτία.

«Δεν δεχόμουν ότι η μάνα μου έχει πεθάνει, δεν ήθελα να δουλέψω, ούτε να φάω, ούτε να κάνω μπάνιο. Έλεγα “τελείωσε η καριέρα μου, δεν είμαι καλός πατέρας, όλα χάλια”», εξομολογήθηκε αρχικά στη διαδικτυακή εκπομπή «LEGIT», περιγράφοντας πώς βίωσε την απώλεια της μητέρας του.

Στη συνέχεια, ο γνωστός ηθοποιός αποκάλυψε πως του πέρασε από το μυαλό η σκέψη να τερματίσει τη ζωή του, αλλά δεν βρήκε ποτέ το θάρρος να το κάνει. «Ήθελα να μείνω μόνος μου να πεθάνω. Δεν είχα το κουράγιο. Κοίταζα τον όροφο και σκεφτόμουν, αν δεν πεθάνω και μείνω ανάπηρος, θα τους βάλω όλους σε πρόβλημα. Ήταν βλακεία μου, μεγάλη αμαρτία να σκέφτεσαι κάτι τέτοιο. Ευτυχώς, ήταν η Σοφία και η μαμά της στο σπίτι. Πιθανόν να δείλιαζα», τόνισε.

Ανίκανος να ανταποκριθεί τότε στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, είχε ζητήσει από την πρώην σύζυγό του και σεναριογράφο, Μαρία Γεωργιάδου, να τον απομακρύνει από τη σειρά στην οποία πρωταγωνιστούσε. «Ούτε στο σούπερ μάρκετ δεν πήγαινα. Παρακάλεσα την πρώην γυναίκα μου να μου κόψει το ρόλο στη σειρά για να μην πηγαίνω στα γυρίσματα. Πήγαινα να παίξω και δεν μπορούσα να πω καλημέρα. Όχι σαν ρόλος, ούτε σαν Στράτος. Δεν με αναγνώριζε ο σκηνοθέτης. Κάποιοι άρχισαν να γελάνε», πρόσθεσε. Δείτε το σχετικό βίντεο (35:20):

Εξωτερική φωτογραφία: NDP Photo Agency

Το μεσημέρι της Τρίτης 21 Οκτωβρίου, η γνωστή φωτογράφος μοιράστηκε ένα πορτρέτο του συζύγου της, Αποστόλη Τότσικα, στο οποίο εκείνος ποζάρει φορώντας κόκκινο κραγιόν. Η φωτογραφία προκάλεσε αμέσως συζητήσεις και αντιφατικά σχόλια, με αρκετούς να υποστηρίζουν το μήνυμα που ήθελε να περάσει η Ρούλα Ρέβη, και άλλους να αντιδρούν αρνητικά.

Στην ανάρτηση που πλέον δεν υπάρχει, η φωτογράφος έγραψε:
««Ανατροπή στερεοτύπων.“Ανδρισμός δεν σημαίνει φόβος για το κόκκινο”. Ευχαριστώ τον @apostolis_totsikas_official που ποτέ δεν φοβήθηκε, ποτε δεν σταματά να παίζει μαζί μου, ποτέ δεν δίστασε να δοκιμάσει πράγματα, και ποτέ κανείς και τίποτα δεν μπορεί να κλονίσει την εργατικότητα του, την αφοσίωση του και την αντίληψη του για τη δουλειά του αλλά και την δική μου! Love you».».

Ωστόσο, ανάμεσα στα σχόλια, υπήρξαν και μερικά πολύ επικριτικά. Σε ένα από αυτά, χρήστης έγραψε: «Ό,τι να ‘ναι όμως. Τα μπερδεύετε τα πράγματα και μπερδεύετε τη νεολαία, πολύ κρίμα». Η απάντηση της Ρούλας Ρέβη ήταν άμεση και χαρακτηριστική: «Είμαστε η νεολαία, καλή μου».

Ο Σταύρος Ξαρχάκος, επέλεξε να αποχαιρετήσει δημόσια τον Διονύση Σαββόπουλο με μια εκτενή ανάρτηση στο λογαριασμό του στο Facebook.

https://www.facebook.com/plugins/post.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2FStavrosXarchakosofficial%2Fposts%2F1358884902271495&show_text=true&width=500

«Στον πλανήτη αυτό μεταξύ των κανονικών ανθρώπων υπάρχουμε εμείς, οι όχι και τόσο – για κάποιους – κανονικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες. Στο μικρό αυτό κομμάτι της γης που λέγεται Ελλάδα θέλουμε καλλιτέχνες σύμφωνα με το προσωπικό μας γούστο, τις απόψεις, τις κοσμοθεωρίες μας. Ευτυχώς, όμως, συνεχίζουμε να διατηρούμε τις απόψεις, τα ελαττώματα, τις ιδιορρυθμίες μας, τις σεξουαλικές, κομματικές και ιδεολογικές μας προτιμήσεις καθώς και το δικαίωμά μας να ζούμε και να εκφραζόμαστε όπως εμείς θέλουμε στην Τέχνη και τη ζωή μας. Να διατηρούμε το θάρρος της γνώμης μας ακόμα κι όταν δε συμφωνείτε.

Αλλιώς, πιστέψτε με, δε θα είμασταν καλλιτέχνες ούτε κι εσείς θα μας αγαπούσατε – μισούσατε τόσο! Αυτό το δικαίωμα ευτυχώς ο Διονύσης το διατήρησε και εκεί κυρίως θα εστιάσω το κείμενό μου. Κατ’ αρχάς να πω ότι με τον Διονύση δεν κάναμε ποτέ παρέα, δεν ήμασταν φίλοι αν και πάντα υπήρχε αλληλοεκτίμηση. Μια φορά μονάχα – και αυτό μου το θύμισε ο ίδιος διαβάζοντας το βιβλίο του – όταν έπαιζε κάπου, ανέβηκα στο πιάνο και άρχισα να τον συνοδεύω. Τον είδα σε κάποιες συναυλίες του, ήρθε σε δικές μου και πέρυσι είχα τη χαρά να γιορτάσω μαζί του, με την παρέα και την οικογένειά του, τα τελευταία του γενέθλια. Σε ένα αφιέρωμα τον ονόμασα «Διόνυσο Σαββόπουλο» γιατί αυτό ήταν στα δικά μου μάτια, ένας σύγχρονος Διόνυσος.

Πολεμήθηκε, αμφισβητήθηκε και κατά καιρούς έγινε βορά, απλώς και μόνο επειδή είχε διαφορετική άποψη ή ιδεολογία. Ας θυμόμαστε πόσο σκληρά κρίθηκε, ας αναρωτηθούμε πόσο δημοκράτες είμαστε όταν αποδομούμε τόσο εύκολα τους καλλιτέχνες και όταν τους θέλουμε «στα μέτρα μας». Ίσως να είμαστε η μοναδική χώρα που θέλει να κάνει τους καλλιτέχνες σύμφωνα με το κοινώς αποδεκτό! Αυτός άραγε είναι ρόλος του καλλιτέχνη; Ας αναρωτηθούμε.

Όμως, το καλό στην ιστορία αυτή είναι ότι στην πραγματικότητα κανείς δε μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να τον βλάψει διότι πολύ απλά, ο Διονύσης θα υπάρχει μέσα από το έργο του, κάθε μέρα με τα τραγούδια του θα κρατάει έναν καθρέφτη απέναντι στον Έλληνα είτε αυτός είναι ερωτευμένος είτε επαναστατημένος είτε ταλαιπωρημένος είτε ιδεαλιστής είτε απλώς “Κ…έλληνας”. Ας διαλέξει ο καθένας σε ποια κατηγορία ανήκει κι ας πορευτεί αναλόγως. Χαίρε Διόνυσε, καλό σου κατευόδιο» γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος.